çok ta korkmadım
geçlerden
geç kalmalardan,
unutulmalardan

benim 
derdim
açmayan
sarı güllerdi,
gülmeyen çocuk
yüzleri,
eski bahçelerde
tahta kapılar üstünde
mor sarmaşıklar..

o 
yollar mı
unutacaktı beni
gençliğimi geçirmişim
üstlerinden,
sıralı kerpiç
duvarlar
ispirli 
sivri burunlu
koca kulaklı
bakkal 
kollarında
siyah kolçaklar
üstten don lastiği
ile çevrelenmiş

sıkardı
biraz unutmak,
ayakkabılarımı
tanırdı sesinden
kazımpaşa yokuşu
o
mavi pencerede,
tül perde arkasından
bakan
tefeci pos bıyıklı
adamın  
sıska
kızı

çok ta korkmadım
geçlerden
geç kalmalardan
aklıma bile
getirmedim
unutulmaları

o'na

esir
hürriyeti özlüyor,
sakat çocuk
yürümeyi.
göl kurumuş,
balık
çırpınıyor
suyu 
özlüyor
bedenimden
ruhum
ayrılmış,
sesin kulaklarımda.
hecesiz,
sessiz 
yaşamın
içindeyim,
sağım solum
yönüm koybolmuş,
karanlık
gecede
akşam sefalarının
kokuları dolmuş
odama
umurumda mı.
dünyanın
canı cehenneme
dostum.
çok eksikim
çok yarımım
çok
yalnız
çok perakende.
ağzımda bıçaklar
var
açamıyorum.