Henüz emekli olmamış, Bayraklı´daki okulumda görev yaptığım dönemdeydi.

Okul Müdürü olarak gelen, gidecek olan tüm resmi evrakı incelemek,

gereğinin yapılmasını sağlamak görevlerimin arasındaydı.

Ancak son günlerde bir terslik vardı. Tüm yazılar olması gerektiği gibi

12 punto değil de sanki sekiz falandı.

Okumak üzere aldığım kitaplarda da aynı sorun vardı.

Okuma listemi belirleyip, belirli aralıklarla toplu alım yaptığım için

bu sefer de faturayı son alışveriş yaptığım yayın evine kestim.

Maliyeti düşürmek için yazıların puntosuyla oynamış iyice küçültmüşlerdi.

Bir yandan memur arkadaşı uyarıyor küçük yazmayın yazıları diye

hatırlatıyor; bir yandan da elime aldığım kitapları okuyamadıkça

hafiften sinirleniyordum.

Aynı günlerde genel bir sağlık taraması için hastaneye gidip kayıt işlemlerimi

yaptırdığım sırada görevli arkadaş göz muayenesi de olmamı önerdi.

Büyük bir öz güvenle, benim gözlerimde hiç sorun yok, gayet iyi görüyorum

diyerek kabul etmek istemedim.

Neyse ki çok direnmedim; o da olsun bakalım diyerek kabul ettim.

Sonuç: yakını göremiyormuşum ve acilen hatırı sayılır bir numara

gözlük kullanmalıymışım.

Gözlükleri taktığımda fark ettim ki sorun yazılarda değil, bendeymiş.

Adaşım memur arkadaşım çok kibar bir hanım efendiydi.

Asla gözleriniz bozukmuş bir de bende hata arıyordunuz diye yüzüme vurmadı.

Ancak ben çok mahcup olmuştum.

Aklıma en son gelecek şeydi göremiyor olmam.

Böylece, hatayı ararken sadece karşı tarafa odaklanmak yerine kendimizi de

sorgulamamız gerektiği gerçeği ile yüzleşmiş oldum.