2007’de ne olduysa, bugün o oluyor. 2007’yi şöyle kısaca bir hatırlatmak istiyorum.

“Cumhuriyet Mitingleri, 2007 Türkiye Cumhurbaşkanlığı seçimi öncesinde Başbakan Recep Tayyip Erdoğan veya başka bir Millî Görüş kökenli siyasetçinin olası Cumhurbaşkanı adaylığına karşı düzenlenen mitinglerdi. Ankara, İstanbul, İzmir gibi büyük şehirlerde, 2007 yılının Nisan ve Mayıs aylarında yapılan mitinglerin duyurulmasında "Cumhuriyetine sahip çık"mesajı kullanılmıştı.”

O günlerde AK Parti’nin engellenemez yürüyüşü Atatürkçü, laik kesimleri fazlasıyla korkutuyor, kaygılandırıyor ve telaşlandırıyordu. Bu nedenle ne yaparlarsa yapsınlar gelmekte olan tsunamiyi engellemek bir yana önlerinde durmaya devam ettiklerinde ağır hasar alıp çok uzun yıllar yeniden toparlanamayacaklarının farkında değillerdi.

Pek çok büyük şehirde, taşıma kalabalıklarla Cumhuriyet Mitingleri düzenlendi. Büyük gövde gösterileri yapılıyordu. Ama bu kalabalıkları bir araya getiren şey umut değil, korku ve kaygılarıydı. Sonunda korkuyla bir araya toplanmış kalabalıklar, umutlu olanlar karşısında ağır bir yenilgi aldılar. O gün bugündür muhalefet; yaşadığı bu travmayı bir türlü üzerinden atamadı. Moral ve gündem belirleme üstünlüğünü tamamen kaybetti. AK Parti uzun zamandır resmen rakipsiz siyaset yapıyordu. Bu yüzden; girdiği her seçimi kazanarak siyasi ömrünü hiçbir siyasi partiye ve liderine nasip olmayacak biçimde tek başına iktidarda kalarak uzattı.

AK Parti’nin siyasi ömrü uzarken milletin ve ülkenin durumu hızla kötüleşmeye başladı. AK Partinin tüm kadroları gerçek anlamda güç zehirlenmesi yaşamaya başladılar. Kanun ve kurallar artık kendileri için hiçbir şey ifade etmemeye başladı. Bu durumdan rahatsız olanlar partiden koptu, ya da koparıldı. Geride ne parti ne teşkilatlar kaldı. Varsa yoksa Sayın Recep Tayyip Erdoğan. Sadece bir kişi, sadece bir isim. O hastalandığında tüm parti telaşlanıyor. O ayağa kalktığında herkes yeniden derin bir nefes alıyorlardı. Bu uzun iktidar döneminde AK Parti tüm üyelerini, kamuda işe yerleştirdi. Önemli bir kısmını da sosyal yardımlarla kendisine bağımlı hale getirdi. Hayatında hiçbir iş yapmamış, aslında elinden hiçbir iş gelmeyen, kendisine yakın bir kesimi de kamu ihaleleriyle ihya etti. Hayalini bile kurmadıkları imkanlara ve servetlere sahip oldular. AK Parti’nin çevresinde çöreklenmiş, oradan nemalananlar sahip olduklarını kaybetmemek için AK Parti’ye sıkı sıkıya kayıtsızca, sorgusuzca sarıldılar. Bunların oranı azımsanmayacak kadar fazla. İnandıklarından, güvendiklerinden değil, elde ettikleri imkânları kaybetmemek için AK Parti %30’larda. Bunu anlamak zor değil. Ama bu kesim seçim kazandırabilecek bir çoğunluk da değil. AK Parti’nin dava diye sloganlaştırdığı söyleminin altı boş. Hiçbir dayanağı yok. Bunu da ben değil, düne kadar AK Parti’de önemli görevlerde bulunmuş eski AK Partililer söylüyor.
 

Yıl 2023. Cumhuriyetimiz 100 yaşını dolduruyor. Yine bir Cumhurbaşkanlığı seçimi ve yine mitingler. Ama bu defa roller değişmiş. Sayın Recep Tayyip Erdoğan’da AK Partili seçmen de panikte. Kaybetmekten korkuyorlar. Tıpkı İstanbul seçimlerindeki ruh hali içerisindeler. Öfkeliler, saldırganlar. Berbat bir siyasi dil kullanıyorlar. Devletin tüm imkânlarıyla ülkenin her yerinden meydanları doldurmak için insan taşıyorlar. Taşıdıkları insanlar ruhsuz, inançsız, isteksiz, kaygılı, işini ekmeğini kaybetmekten korkuyorlar. Hayalleri zorlayan vaatler, cep harçlıkları, yeme içme, servis imkânı sunularak meydanlara taşınıyorlar. Araçlar bu insanları alanlara ulaştırıyor. Güvenlik noktalarından mitin alanına alınanlar miting bitene kadar çıkamıyorlar. Araçların çıkışına izin vermiyorlar. Tıpkı 2007’deki Cumhuriyet Mitinglerini yapanların ruh hali gibi. Ama bugün roller değişmiş. Hafta sonu, Cumartesi günü Gündoğdu Meydanı’nda Sayın Erdoğan’ın mitingi vardı. Emin olun ki zorlamalı bir kalabalıktı. Korku ve kaygıların bir arada tuttuğu karamsar bir topluluk. Kalabalığın coşkusu yoktu. Sadece bağımlılık ve itaat vardı. Alan uzun süre istenen kalabalığa kavuşamadı. Bu nedenle; Sayın Erdoğan’ın miting alanına gelişinin 2 saat geciktirildiği iddia edildi.

Bir gün sonra aynı yerde Sayın Kılıçdaroğlu’nun mitingi vardı. İnanılmaz coşkulu bir kalabalık vardı. Genel çoğunluk kendi imkânlarıyla gelmişti. Tıpkı 2007’deki inanmış AK Partililer gibi. Alanda gerçek bir bayram havası vardı. Kadın, erkek, çoluk, çocuk, genç, yaşlı kimi ararsanız ordaydı. Sağcısı, Solcusu, Milliyetçisi, Muhafazakârı, Alevisi, Sunnisi, Kürdü, Türkü, Lazı, Zazası, Ermenisi, Yahudisi, Çerkezi bu ülkenin tüm farklılıklarını Gündoğdu Meydanı’nda görmek mümkündü. Herkes çok mutlu, coşkulu ve umutluydu. En önemlisi de inançlıydılar. Tıpkı 2007’de ki AK Parti gibi.

Değişim zamanı gelmişse her şey nafile. Hafta sonu gördüğümüz şey değişim zamanının geldiği yönünde. Son 12 gün içerisinde yapılacak Ankara ve İstanbul’da gerçekleştirilecek büyük mitingler aradaki farkı açabilir. Sayın Muharrem İnce’nin oyu, Sayın Sinan Oğan’ın oyunun bile altına inebilir. Muhtemelen seçim ilk turda bitecek ve meclis çoğunluğu Millet İttifakı’na geçecek.

Tabii tüm bunlar öngörü.
Siyasette 24 saat bile çok uzun bir süre. Önümüzde 12 gün var. Zor bir dönem. Zor bir seçim olacak. Ama rüzgâr bu defa muhalefetten yana esiyor. Biz ülkemizde her şeyi göremesek de Dünya gidişatı bizden çok daha net görüyor. Onlarda yeni duruma göre pozisyonlarını gözden geçirmeye başlamış bile. Sayın Erdoğan bunu en iyi bilen kişi ve bu durum onun canını fena halde sıkıyor. Ama 2007’de umutlu olanlar tüm engelleri büyük bir inançla aşarak iktidara taşıdılar. O günlerde kendisini devletin sahibi gibi sananlar ne yaptılarsa olmadı. Çünkü korkuyorlardı ve kaybettiler. Bugün de kendisini devlet gibi sananlar korkuyorlar. Ve kaybedeceklerini gayet net biliyorlar.  Umutlu olanlar her zaman kazanırlar. Çünkü korkunun ecele faydası yok.