Son günlerde biraz aksattım yazma işini. Farkındayım. Şener Şen’in meşhur filmindeki gibi, sor bakalım neden yaptım? Şaka şaka üçkağıt açmayacağım size. Düzenli okurlarım ve dostlarım bilirler bu köşedeki paylaşımlarım aslında kendimle sohbetlerim. Sizlere ulaşmak, yorumlarınız ve bana geri bildirimleriniz de beni bu konuda cesaretlendiriyor. Bunun için de hepinize bir teşekkür borcum var; Lütfen kabul edin. An’ın ne kadar değerli olduğunu ve asla geri alınamayacağını çoklukla söylüyorum. Tam da bu nedenle yaşamaktan, anlar anılar biriktirmekten kendimle sohbete ve tabi ki yazmaya biraz zaman ayıramadım. Gezdim, dostlarla buluştum yazın son günlerinin her anının tadına varmak istedim. Bu arada beni derinden etkileyen son yolculuğuna yetişemediğim bir kayıp da yaşadım. Bu günkü “Melek” olmamda ailem kadar emeği olan Tuğrul Öğretmenim. Boş cami avlusunda aslında bir gün önce defnedildiğini öğrenmem derin acıma tuz bastı. Topluma emeği geçen binlerce evladı olan böylesi bir değer sessiz sedasız gitmişti. Bu konuda ayrıca yazmak Tuğrul Alpman Öğretmenimi anlatmak istiyorum ancak boğazımda kocaman bir düğümle bunu şimdilik bu kadarla bırakmak daha uygun olacak. 2018 yılında köşemde paylaştığım eski bir hikâyeyi su gibi duru net insanlara ithafen tekrar hatırlatmak istedim.

Çok önemli bir gurme.

 Yeme içme sanatını çözmüş.

Hangi yemeği, içeceği getirseler şöyle bir tadar,

ağzında gezdirip koklar, içinde şunlar var

şöyle hazırlanmış der. Asla yanılmazmış.

Ünü sınırları aşmış, her yerden ünlü şefler

barmenler marifetlerini sergileyip sınamaya

kalkmışlar üstadımızı.

Ne gam bizimki her tadı biliyor, çözmüş işi.

Günün birinde bir ihtiyar çıkmış gelmiş kapısına.

Ben size öyle bir içecek sunacağım ki

asla içeriğini söyleyemeyeceksiniz demiş.

Kibirle kasılmış diğeri nasıl olur ben ki

bütün dünya tatlarına vakıf,

senin hazırlayacağın içeceği mi çözemeyeceğim.

Neyse demiş hazırla bakalım şu gizemli içkiyi.

Şahitler hazırlanmış, pırıl pırıl bir bardakta gelmiş gizemli

Sıvı.

Bizimki şöyle almış eline bardağı önce gözleriyle

İncelemiş.

Bir yudum almış ağzında gezdirmiş.

Sonra koklamış.

Bir kez daha ve sonra tekrar.

Yok demiş hiçbir şeyi tanıdık gelmedi bu bambaşka bir şey.

Nedir bu içtiğim?

Müstehzi bir edayla gülümsemiş bilge dedemiz.

Su demiş. Su sadece su.

O kadar çok şey biliyorsun ki sadeliği doğallığı unutmuşsun.

İşte samimi insanların da tıpkı o bardaktaki su gibi anlaşılması, tanınması oldukça zor; Doğallığını kaybetmiş dünyalarda ve o dünyaların insanları arasında. Oysa ki en çok ihtiyacımız olan o su gibi doğallık. Kibirin gölgesinden uzak gerçek, doğal insanlar tıpkı benim Öğretmenim gibi; sizler çoğalın çoğaltın ki daha güzel olsun Dünya.