Gaziantep´ten ayrıldık yönümüz karagül diyarı, saklı cennet, kayıp kent Halfeti.

2000 yılında bölgenin kaderini değiştirecek olan GAP projesi ile önce onların

hayatı değişmiş.

Yüzlerce yıllık geçmişi, yaşanmışlıkları, taş binaları, yeşili,

mavisiyle Fırat´ın Sularına teslim olmuş bir dünya.

Bölge halkına can suyu olacak Bilecik Barajı yaşasın diye Halfeti

 sakinleri yeni yerleşim yerlerine gönderilmiş.

Sular altında bıraktıkları hayalleri, hatıraları, yaşanmış ve yaşanacak

günleri fısıldar gibi kalmış caminin minaresi, okulun çatısı.

Tekne turu ile yakından görmek istedik o saklı cenneti.

O iş o kadar kolay değil! Baştan söylemem lazım.

Tekneye ulaşmak için temsili sırat köprüsünden geçmek gerekiyor.

Kayar düşerim diye korktum yalan yok.

Neyse ki kardeş bildiğim dostlarım sayesinde ulaştım hedefe.

Bölge halkından meslektaşım genç bir öğretmen olan rehberimiz

öyle güzel anlattı ki hikayesini kayıp kentin, hüzünlenmemek elde değil .

Ancak Neşeli Turumuzun olmazsa olmazı sazlı sözlü eğlencemizden

 de geri kalmadık. Ağlamak gülmek kardeş değil miydi?

Yöreye özgü nağmeleri İzmir Marşına bağlayıp, turumuzu tamamlayıp,

tekneden ayrılırkenkarmaşık duygular içerisindeydim.

Sular altında kalan tarih; suyun yeşerteceği yeni hayatlar.

İronik ?

Halfeti´de yetişen karagülü de gördük, satışa sunulmuş fidanlarını da

ancak başka topraklarda, başka bir atmosferde O da değişiyormuş.

Taş yerinde ağırdır derler ya; gül yerinde karadır diyerek

biz kara güllü Magnetlerimizi alıp Urfa´ya doğru hareket ediyoruz.

Yine de aklım kaldı o saklı kentte.

Yarısı sular altında kalmış evler, okul, cami, ne büyük bir karar.

Yaşatmak için yok etmek zorunda kalmak.

Keşke dedim keşke her tercih bir vazgeçiş olmasa;

seçim yapmak zorunda kalmasa insanlar.