Ben bu yazıyı yazarken fonda kuş sesleri var.
Kamelyanın gölgesinde rengarenk güllerin , çiçeklerin , yemyeşil baharın şahitliğinde, mis kokuların eşliğindeyim. Yaklaşık bir saat sonra gireceğim ders için erken gelmenin avantajını kullanıp bahçenin tadını çıkartıyorum.
Onlar benim sadece öğretmeye geldiğimi sanıyorlar, oysa ben de öğreniyorum. Öğretmenlik de böyle bir şey değil mi?
Müebbet öğrencilik.
Aslında hayatın her anı, her alanı birer bilge öğretmen ve bizler her daim dersteyiz. Korkularımızla yüzleşerek korkmamayı, haylazlıklarımızdan; çalışmanın erdemini, negatif insanlardan; yapıcı olmayı ,sahtekarlardan; kendimizi korumayı, cehaletten; bilginin gücünü, bilimden; bilinmezliğin karanlığını öğreniyor farkına vardıkça insan. Fark ettiklerini hazmettikçe.
Ya sınavdır; ya ceza dedikleri her bir yaşanmışlığın bir ödülü bir bedelinin varlığını. Önemli olanın hatasız kusursuz olmak değil de insan kalabilmek olduğunu.
Ne de olsa insanız ve her şey insanlar için.
Az sonra sınıfa girdiğimde onlarca genç insan bir kısmı hazırlıklı gelmiş sabırsız bir an önce paylaşmanın heyecanında, diğerleri imza atıp varmış gibi yaparak gözü saatte ve bazıları da durumu kurtarıp alacağı notun peşinde olacaklar.
Sonunda bir şekilde aynı çatının altından farklı hayatlara dağıldıklarında bir daha isteseler de bu anı geri getiremeyecekler.
Geriye kalan sadece ondan yakalayıp hayatlarına kattıkları olacak.
Kimi yararlı bir bilgi, kimi sıkıntılı bir an.
Yaşadıklarımızı fark edip, hazmedip kendimize kattıklarımız olduğunu anlayanlar için hayat çok daha anlamlı ve yersiz tekrarlardan uzak olacak.