Dedemlerin evindeyiz. Ben en fazla sekiz yaşlarındayım.

Akşam serinliği avluda dedem, anneannem, büyük teyzemiz, dayım, yengem.

Hasat edilmiş ıspanaklardan oluşmuş küçük bir tepeciğin etrafında

çember şeklinde oturmuş mahsulü ertesi günkü pazara hazırlıyorlar.

Sarı yaprakları, temizliyorlar, küçük demetler şeklinde bağlayıp

fazla çamurlarında arındırmak için beton zemine diziyorlar.

Aynı zamanda da tatlı bir sohbete devam ediyorlar.

Ben de en sevdiğim şeyi yapıyorum. 

Bir yandan kendimce onlara yardım ediyor, diğer yandan da konuşulanları

dinliyor, anlamaya çalışıyorum.

Yetişkin sohbetleri çok ilgimi çekerdi o yıllarda.

Az ötede koyunlar, kuzular kümelenmiş.

Bizimkiler arasında derin bir iddialaşma başladı.

Bir grup koyun hamile diyor; diğeri hayır değil.

Büyük teyzemiz elinde ıspanak demeti, hafiften doğruldu

yumuşak bir ses tonuyla: Ne tartışıyorsunuz hamileyse doğurur dedi.

Çocukluğumun hafıza kumbarasına dökülüveren

bu cümle ve o an zaman zaman aklıma gelir.

Ne iddia ettiğimiz, ne kadar emin olduğumuz, hatta ne kadar çok kişinin

bizimle aynı fikirde olduğu önemli değil.

Gerçekte neyin olduğu önemli.

Zamanı gelince o gerçek ya bir kuzucuk olarak kucağımıza;

ya da bir hayat dersi olarak aklımıza düşecek.

Koyun hamile miydi, doğurdu mu hatırlamıyorum.

O gruptan sadece dayım ve yengem hayatta, onlara sağlıklı

uzun bir ömrü birlikte geçirmelerini diliyor.

 Ölmüşlerimizi de rahmetle anıyorum.