Hareketli yoğun günlerdeyiz, ruhlar bedenler yorgun en azından gündemin ağırlığı var üzerimizde. Öyleyse:
Şimdi bir fincan kahve içme zamanı. Şöyle sade, köpüklü, ağır ateşte bir Türk Kahvesi.
Kahveye eşlik edecek dost lazım elbette. Fiziksel olarak yanımızda olamasalar da düşünmek var etmek değil mi?
Melek olmuş dostlara bir Fatiha okumak, şad etmek ruhlarını.
Bir eyvallah buruk hatıralara...
Bir merhaba sadık dostlara...
Bir yudum kendim için, bir yudum dostlar için...
Kırk yıl hatırı var derler bir fincanının.
Dostluk, yarenlik, hemhal olmak, bir olmak, birlik olmak demek değil mi?
Birlikte mücadele etmek zorluklarla.
Tadını çıkarmak bir anın, bir başarının.
Anlamak halinden.
Sevinçte, kederde bir olmak.
Tespih taneleri gibi kopsak, dağılsak da toplamak dizmek tek tek sabırla her bir anı.
Sırtını dayadığın, sırtından vurulduğun da olabilir, bu risk de var tabi ki.
Sezar’ın sende mi Brutus? Sorusu durumu özetliyor.
Dost dediğin seninle değil, senin için mücadele edendir gerçeğini tek bir soruda anlatıyor.
Hançer hikâyeleri de bizim,
Nazım’ın gönlünden dizelerine, oradan bugüne gelen duygular da.
“Biz haber etmeden haberimizi alırsın,
Yedi yıllık yoldan kuş kanadıyla gelirsin.
Gözümüzün dilinden anlar,
Elimizin sırrını bilirsin.
Namuslu bir kitap gibi güler,
Alnımızın terini silersin.
O gider, bu gider, şu gider,
Dostluk, sen yanı başımızda kalırsın.”
Dostluk bir duygu, hissettiğin sürece var olan.
Yollar ayrılsa da dünyalar değişse de.
Ellerinde, dillerinde şifa olan dostlar
Dertlere deva, yüreklere ferah nefesleri hep bizimledir.
Gerçek dostlar gelirler ve de gitmezler.
Şimdi bir kahve içme zamanı.
Ölmüş bedenler, ölümsüz ruhlar ve de ömürlük dostluklar adına. Gelecek güzel günlerin
umuduyla geçmişi geçmişte bırakarak.