Yetmişli yıllarda Menemen´de birçok aile yaz aylarını

 üzüm bağlarında geçirirdi. Bizde de durum böyleydi.

Okullar kapanınca bağ evlerine taşınır eylüle kadar

dönmezdik. Çocukluk anılarımda toprak, doğa,

 dalından yenen meyveler, üzüm kasalarında kullanılmak

 üzere gelen kilo ile alınmış gazetelerden takip ettiğim bir dünya,

bir de gökyüzüne bakarak kurduğum hayaller var.

Çiğli Havaalanından kalkan uçakları

Menemen ovasının kızgın kumlarından kaçarak

uzandığım asma gölgelerinden izlerdim.

Bir gün bu uçaklara bineceğim, Avrupa´ya, Paris´e gideceğim derdim.

Sekiz yaşlarında bir çocuk için hem de o yıllarda şaka gibi bir şeymişim.

Ben o uçaklara bindim. O şehirleri gezdim.

Bu ve benzer pek çok hayalimi yaşama fırsatı bulduğum

 için hep şükran duydum.

 Kardeşimin bana Şükür Abla demesi bu yüzdendir.

Onun içindir ki hayalleri olan insanları severim.

Hayallerinin peşinden giden mücadeleci insanlara saygım büyüktür.

Hedeflerine ulaşmış insanların yüzlerindeki dinginliği tanırım.

Emekle verilen mücadelelerin haklı gururunu,

 naif bir alçak gönüllülükle taşımayı bilen insanlardır.

En çok ihtiyacımız olan da bu değil mi?

Ne istediğini bilen, samimi, çalışkan, donanımlı,

iyi niyetli aklı selim yetişkinler.

Sevgi dilinde birleşen, insana, doğaya saygılı, üreten bir toplumun

mutlu insanları olmak hayal değil; ancak bir hedef olabilir.

İnanıyorum ki o günler çok da uzak değil.