Öylesine büyük yıkıldık ki tarifi imkânsız. Öylesine derin bir acıyla baş başa kaldık ki hem kendi içimizdeki, hem de tüm dünyayla yaşadığımız saçma sapan gerilimler anlamını yitirdi. Tüm insanlar, tüm insanlık yapay düşmanlıkların ne kadar anlamsız ve gereksiz olduğunu gördü. Siyasetçiler bu durumdan muhtemelen rahatsızlardır. İnsan eliyle gerçekleşen tüm acılar, kötülükler, savaşlar, yıkımlar, salgınlar onların hastalıklı kafalarının ürünü olduğu için insanlığın bugünkü duyarlılığı, dayanışması canlarını sıkıyor olabilir. Planları şu an işlemiyor. Hesapları ötelenmiş görünüyor. Düşman diye tarif ettiğimiz tüm ülkeler yardımımıza koştu. Gerçek bir dost gibi kucaklaştık. Oysa buna ne çok ihtiyacımız varmış. Keşke hep sürse. Her türlü eziyeti ettiğimiz canlılar bizim için canlarını verdiler. Onlar her zaman dosttu. Biz onlara yeterince dost olamadık. Bu derin acının tatlı yanları.

Ama hayat öylesine acımasız ki hızla depremin izleri silinecek. Hayatın güçlüklerinde boğulmaya, hayatta kalma mücadelesine dalacağız. Bugün fark ettiğimiz ne varsa bir bir unutacağız. Ta ki yeni bir belayla yüzleşinceye kadar. Ateş düştüğü yeri yakıyor. Acısı olanları anlamaya çalışıyoruz. Ama gerçekten anlamıyoruz. Çünkü böyle bir acıyı yaşamadık. Giden gitti, yıkılan, yok olan oldu. Asıl güçlük şimdi başlıyor. Yerinden yurdundan savrulan insanlar ülkenin dört bir yanına savruluyor. Ne bir ümitleri var ne bir tutunacak dalları. Köksüz kaldılar. Gittikleri yerlerde yeniden kök salmaları, hayata tutunmaları uzun zaman alacak. Misafirlik deseniz değil, çünkü misafirliğin ömrü kısadır. Bir süre sonra sıkar ya da sıkılırsınız. Bu durumun adına belki komşuluk denebilir. Çünkü komşuluk anlamlı ve değerlidir. Dayanışma içerir, sorumluluk içerir, farkındalık içerir bu duyguyla sorunu ele alabilirsek birbirimize tutunarak yeniden ayağa kalkabiliriz. Acımızı hafifletebiliriz. Ama tam anlamıyla çözüm olamayız. Bu insanlar bir süre kendileriyle benzer acıyı ve kayıpları olan insanlarla dertleşecekler. Birbirini teselli edecekler. Birbirine umut olacaklar sonrada onlara kucak açan biz komşularıyla hem hal olacaklar. Umarız bu dert toplum olarak bizim panzehrimiz olur. Asıl sorumluluk şimdi başlıyor. Acı da yük de çok ağır. Taşıyabilmek için el birliği ile organize biçimde çalışmaya ihtiyacımız var.

Saygılarımla.