Bir taksi lütfen! Araç yok! Araç mı yok; şu an mı yok? Ne kadar beklemem gerekiyor? Nereye gideceksiniz? Mesafeye göre mi karar vereceksiniz? Yakın mesafeyse hemen atayım!!!!! Atmak?! Bir süre sessizlik … Karşı taraftan kallavi bıçkın ses; iyilik yapmaktan bıktım. İyilik yapıyorum nasıl davranıyorlar. Pardon beyefendi iyilik değil işinizi yapıyorsunuz. Bunun için size minnet mi duymalıyım? Beyefendi uzattı da uzattı muhabbeti sanırsın sarı taksi değil de babasının limuzinini bağışlayacak. Yine o bıçkın ses. Bir siz değil ki herkes arıyor… Normal değil mi orası taksi durağı. Araç lazımsa kimi aramam gerekiyor? Ses sert ve buyurgan bir tonla:“ Bekleyeceksin kardeşim…” dedi!! E! cevap: Hayır yürüyeceğim. Rahmetli Pembegül Amca. Çocukluğumun şoför ikonu. Bizleri yıllarca taşıdı bir gün, bir an olsun naif, kibar tavrından ödün vermedi; kalbimizde de o güzellikte yeri kaldı yadigar. Tabi ki hiç bir meslek grubuna önyargım yok. İşini hakkıyla yapan herkese saygım sonsuz. Bütün meslek grupları kendi içerisindeki eksiklikleri tamamladıkça da güzel insanlar çoğalacak bunu biliyorum. Mesela iletişim, üslup ve mesleki yeterlilik kaliteyi istenilen düzeye getirecek. O zaman  toplumsal barış ve genel huzur duygusu egemen olacak. Kesinlikle eğitim şart !