Güzel bir şiirdi okuduğum ve de paylaşmak istedim.

O şiirde beni etkileyen neydi bilemiyorum.

Kedileri sevmem ve onlarla iyi anlaşmam mı?

Yoksa şiirde anlatılanları hayatta gözlemlemiş olmam mı?

Sonuçta en çok haksızlığa uğramış olan canlıdır kedi.

Nankörlükle suçlanır; minnetsiz olduğundan

Anlaşılmadığındandır bu ötelenmesi.

Ne de olsa insanların çoğu köpek sever.

PABLO NERUDA´DAN

Kediye Türkü

Hayvanlarda ters giden

bir şey vardı:

Kuyrukları fazla uzun

ve bir talihsizlikti kafaları.

Sonra toplanmaya başladılar

yavaş yavaş

parçaları uydurarak birbirine,

hoş bir görünüm yaratmak için,

doğum lekeleri, zerafet, heybet.

Ama kedi,

yalnızca kedi oldu tamamlanabilen,

gururluydu:

Doğuştan her şeyi yerli yerindedir ne olsa,

kendinden hoşnut

ve tam olarak emindir ne istediğinden.

İnsan balık ya da kuş olmak ister,

kanatlarımız olsa der yılanlar,

köpekler müstakbel aslan,

??.

Ama kedi

kedi olmaktan başka bir şey istemez,

her kedi katıksız kedidir,

???.

Kendinden emin, net ve ne istediğini bilmek.

Minnetsiz olmak.

Halinden hoşnut yaşamak.

Bunu başarmak birçoğunun isteği değil midir?

Kimi takdirle bakar, gıpta eder.

Kimi hasetle gıybete düşer.

En güzeli itibarsızlaştırmaktır der kimisi de.

Ne de olsa itibarı olanın yokluğu acı verir.

Nankör diyelim kediye, minnet etmedi diye.

Oysa gerçek tektir ve değişmez.

Başkalarının bizim hakkımızdaki düşünceleri

her ne olursa olsun değiştiremez aslımızı.

Kötü diyenin kötüsü, iyi diyenin iyisiyizdir de,

Sadece gerçek olanın gerçeği oluruz.