Kahvesiz olmaz; çok şey var görmezden gelinecek ve ne çok şey var gözden kaçırılmaması gereken.  Bugün kahve içip her şey yolundaymış gibi davranacağım diyen de var, gel bir kahve içip paylaşalım ağırlığını yükümüzün diyen de. Boşuna değil bir fincan kahvenin kırk yıllık hatırının olması.  Kayınvalide almış yeni gelinini karşısına bak kızım bu eve gelin geldin otur da şöyle bir konuşalım demiş. Birbirimize huyumuzu suyumuzu anlatalım sonra sıkıntı yaşayıp ele güne karşı mahcup olmayalım diye de eklemiş. Başlamış anlatmaya. Benim bir tane gülüm, üç tane de huyum var diyerek devam etmiş. Gülü o gün kulağımın arkasına takarsam bil ki sinirliyim; gözüme görünme seni perişan ederim. Eğer gülü saçıma takmışsam orta şekerliyim ne iyiyim ne kötüyüm; ama gülü o gün göğsüme takmışsam anla ki çok mutluyum demektir. Senin nasıldır huyların sen de anlat bakayım der ve söz söyleme sırası geline gelir. Kaynana benim huyum muyum yok; ayak ayak üstüne atarım, kahvemi yaparım sen gülünü nerene takarsan tak ben keyfime bakarım. Kahve ile ilgili sohbet konusu açıldığı zamanlar nedense bu hikâye gelir hep aklıma. Bazen keyif yapmak, bazen dert atmak, umursamamak ya da paylaşmak için bir kahve için. Yüz yıllar önce Etiyopyalı Kaldi ve kahve meyvelerini yedikten sonra zindeleşip uyanık kalan keçileri sayesinde hayatımıza giren kahve. Tabi ki zinde ve uyanık tutma özelliğinin hangi durumlarda işe yaradığını herkes kendi deneyimlerince biliyordur. Yüzlerce çeşidi arasından benim gibi Sade Türk Kahvesinden vaz geçemeyenler bu klasiğin hakkının verilmesi gerektiğini de gayet iyi bilirler. Kırk yıllık hatırına dostlukların dibine vurup sohbetlerin geçmişi bugüne eklemek de yetmez kapatıp fincanı bir de sorarız geleceği. Benim en vazgeçemediğim hali ise sabahın ilk kahvesidir; yollara inat kardeşimle paylaştığım. İster fincanda ister süvari işi ince belli bardakta eşlik etmeli her yuduma bir tatlı söz, olmadı bir tatlı hatıra; hakkını vermeli kahvenin dostlukla sevgiyle.