Havaalanın bahçesinde sabahın tatlı serini.

 Zekiye ile paylaştığım o bankta bir an durdum ve şöyle dedim:

Yeni gelmiştim ne ara dönüş yolundayım?

 Karşı bankta büyükannesinin yanında beş altı yaşlarında kız çocuğu

 başında kına gecelerinin güllü tüllü tacı oturuyor.

Kardeşim keyifle gösteriyor, bak o da festivalden kalmış...

 İki kardeş sımsıkı sarıldık ve iyi ki dedik ne güzel anılar biriktirdik yine.

 Sokaklar caddeler bütün bir gece hummalı bir emekle temizlenmiş

 mis gibi ancak öyle kolay silinemez festivalin izleri?

Adana portakal çiçeği festivali ile şenlendi bu haftasonu, hem de ne şenlik ;

 sanırsın ki Adana´nın düğünü var.

 Caddeler sokaklar coşkulu bir insan seli ile akışa geçmiş

 her yer çiçeklerle donanmıştı.

Nisan´da Adana´da şarkısı mutluluğun marşı olmuş zamanın ruhuna inat

 özgürlük çığlığı gibi her yerde. Ardından İzmir Marşı. Müziğin her çeşidi

 bir alan bulmuş kendisine, ille de roman havaları, davullu zurnalı halaylar.

 Çiçeklerle süslü kadınların başı. İsteyen türban üstüne isteyen salıvermiş

saçlarını. Her yaşta kadın, genç kız, çocuk hatta bebekler bahar olmuş umut

açmıştı. Atatürk parkında bir gurup bir örnek tişörtler

hocaları komut veriyor ?şimdi derin nefes alın? ne mi yapıyorlar?

 Yoga !!! Hem de kendilerini çevreleyen meraklı kalabalığa,

 az ötede roman havasıyla göbek atan eğlenceli gruba rağmen.

O da festival etkinliklerinden biri.

Yani her türlü seçenek şehrin her köşesindeyeterki katıl.

Öyle kıyamet falan da kopmadı. Gördüğüm kadarıyla taciz falan da

olmadı. Bol bol dans edip özgürce coşan kalabalıkta cinsiyet,

 statü kısacası hiç bir ayrım yoktu sadece İNSAN vardı.

 Kebap kokusunun çiçek kokusuna karıştığı koca şehir

gözümde binlerce kez büyüdü. Adana kafası denen şeyi çok sevdim.

Tebrikler Adana muhteşemsiniz.