ÇİFTÇİNİN YÜZÜ GÜLMÜYOR

ÇİFTÇİNİN YÜZÜ GÜLMÜYOR

Menemen Ovası´nda hasat zamanı. Ancak üzüm çiftçisi mutsuz, umutsuz. Menemen´in Belen, Haykıran, Süleymanlı, Doğaköy ve Yanıkköy´lerine yaptığımız ziyaretlerde çiftçiye kulak verdik. 

Menemen Çiftçisi´ne bir dokun bin ah işit... Haykıran Mahalle Muhtarı Hüseyin Şenkal ile birlikte üzüm bağlarını gezdik. Kesim yapan ve sergide üzüm seren bayanlarla görüştük. 40 derece sıcağın altında konuştuğumuz bayanlar epeyce dertli. Eskidin hasat zamanını heyecanla beklerdik. Sergi alanlarında kurbanlar kesilir, sofralar kurulurdu. Tam bir bayram havasında hasat yapardık. Hasatımızı umutla, mutlulukla, coşkuyla toplardık. Sattığımızda ise bir yıllık yorgunluğumuza değerdi. Görkemli düğünler yapardık. Çünkü ürünümüz çok bereketliydi ve iyi kazandırıyordu. Gücümüz her şeye yeterdi. Çocuklarımıza iyi bir gelecek sunabiliyorduk. 

O zamanlar çiftçilik umut verici bir işti. Hele İzmir FuarInın açılışını dört gözle beklerdik. Fuarda üzümün raiş bedeli açıklanırdı. Üzümümüz çok ilgi görürdü. Biz de standımızda gururlanırdık. 

Son zamanlarda her yıl bir önceki yılı arar olduk. Bağlarımızın tamamını büyük masraflar yaparak yükselttik, sulama, ilaçlama konusunda büyük yatırımlar yaptık. Şu an Türkiye´nin en kaliteli çekirdeksiz üzümünü Menemen Ovası´nda biz yetiştiriyoruz.

Geçen yılda ürünümüz hakettiği değerden alıcı bulamadı. Ama yine de bugünlerde konuşulan fiyatın neredeyse iki katıydı. Mükemmel bir fiyat olmasada zarar ettik diyemeyeceğimiz bir ücretti. Sonuçta memnun olduk. Ama bu yıl 2 - 2,5´lardan bahsediliyor. Bunlarda resmi ağızlardan çıkmıyor. Kahvede, sokakta, pazarda konuşuluyor. Eskiden üzüm simsarı vardı. Tariş üzüm alırdı. Mutlaka ürünümüz hakettiği fiyata yakın bir değeri bulurdu. Şimdi Tariş´ten bir talep yok. Ciddiye alabileceğimiz, güvenilir tüccarlarda kalmadı. 

Bu koşullarda üzümcülüğün yarınımızdan çok ümitli değiliz. Çünkü çiftçiler mazota, gübreye, işçiye ödediği masraflarını çıkaramıyor. Her şeye neredeyse %50 zam geldi. Maliyetler %50 arttı. Ama bizim ürünümüz her yıl bir önceki yıla oranla %30 - %50 daha düşük ücretlere alıcı bulabiliyor.  Durum böyle olunca bu işle uğraşan çiftçilerin bir kısmı bağları söktü. Para eden, alıcısı olan başka ürünlere yöneldi. 

Eskiden köyde sohbet ederken şöyle denirdi. 

?Çiftçinin çocuğu okuyacak çiftçilik yapacak. Doktorun çocuğu doktorluk, öğretmenin çocuğu öğretmen olup öğretmenlik yapacak? denirdi.  Ama artık öyle değil. Çiftçilik gelecek için umut vermiyor. Gençlerimiz, öğrencilerimiz farklı mesleklere yöneldiler. Kime sorarsanız sorun artık kimseden ?ben çiftçi olacağım? diye bir söz  duymazsınız. Hiçbir aile artık sadece çiftçilik yaparak geçimini sağlayamıyor çünkü ürününü değerinde satamıyor. Bu yüzden geçim sıkıntısına düşüyor. Bu sıkıntıyı aşabilmek için özellikle yeni kuşaklar farklı mesleklere yöneldiler. İkinci bir iş yapabilecek meslekler öğrendiler. Okuyanlarımızında hedefi çiftçi olmak, çiftçilik yapmak değil.

Son yıllarda kendimizi çok sahipsiz hissediyoruz. Tüm yöre çiftçilerimiz fazlasıyla mutsuz, umutsuz. Devletimizin fındık gibi, pamuk gibi ürünler ile ilgili uygulamalarını üzüm içinde yapmasını istiyoruz. Devletin açıklayacağı raiş bedellere göre bizde elimize ne geçeceğini biliriz, diyorlar. 

Ayrıca mazot ve gübre konusunda devletimizden destek istiyoruz. Maliyetler belimizi büküyor. Küçük bir destekle bu karamsar hava dağılır. Çiftçiler yeniden umutla işine sarılır. Aksi taktirde işsizler ordumuza yeni işsizler olarak bizlerde katılacağız. Hala hiçbir şey için geç değil. Devletimiz büyük ve güçlü. Bizim sıkıntılarımız devletimiz isterse bugünden yarına çözülebilecek sorunlar. Yeterki istesin. Biz devletimize güveniyoruz.

Haber: Gökay ÖZALP