Tanrım duam şu ki her şey yeniden toprak olsun
Su toprak olsun
İnsan toprak gibi duysun yeri
Ay toprak olsun
Topraktan kaçanı toprak tutsun
Sözün üstadı Abdurrahim Karakoç gönüllere anlatmış bu dizeleriyle toprağı. Varımız yoğumuz başlangıcımız ve bitişimiz her yönüyle baş tacımız toprağımız. Kimi zaman üzerinde nefes alırız, kimi zaman da altında nefese hasret kalırız. Ya toprağa nefes olanlar, ruhuna şekil verenler toprağın kaderini çizen ustalarımız. Çarkı çevirdikçe renklenir dünyamız. Seher yerleri açar toprağın şekil aşamasında, koca eller bilmeden anılar biriktirecektir hayatlara.
            Tarladaki işçisine buz gibi su içirterek şükür rüzgârı estirecektir usta.
            Bir anne çocuklarının karnını doyuracaktır güveçteki yemekleriyle. Eline sağlık sözleri gelecektir ustanın kulağına.

Yıllanmış bir vazo baş köşede duracak, babasını hatırlatacaktır gözü yaşlı evlada. Bir Fatiha okutacaktır içi yana yana. Seven sevdiğine bir saksı çiçek alacak, ustanın saksıya işlediği desenler gibi hayatlarına yaşanmışlıklar yerleşecek. Yanacak çoğu zaman çömlekler aynı insanoğlunun hamdım, piştim, yandım dediği gibi ve birleşecek gönüller o koca yürekler. Menemen’de dans edecek eller. Şenlik rüzgarları esecek.
SEYRETSİN DÜNYA BİZİ
GEÇMİŞİMİZ VE GELECEĞİMİZ SERGİLENCEK DÖRT BİR YANDA
GURUR ONUR SEVGİYLE DONONACAK KALPLER

Topraktan geldik toprağa gidiyoruz. Aşık Veysel’in dediği gibi;

BENİM YARİM KARA TOPRAKTIR.

Hoşçakalın…