Bir insanın yaşayıp yaşamadığını atan nabızdan değil, onurlu duruşundan anlarsın demiş, Guevara. Öyle bir duruştur ki, o nabız dursa bile ismi dudaklardan, sevgisi kalplerden silinmiyor. Sayıları az olsada iyi ki bu değerleri taşıyan insanlara sahibiz.
Ölümünün onuncu yıldönümü hüzünle andığımız Eczacı Zübeyde Yiğitalp’ i konuk etmek istedim gönüllerinize.
Eczacılık görevinin ötesinde kimine abla, kimine anne diğerine sırdaş, zor zamanda yoldaş, haksızın karşısında, haklının yanında, güler yüzü, samimiyeti ve ilgisiyle Menemen’in kalbine taht kurmuştur.
Adının anlamı olan cevheri yüreğinde taşıyor olmalıdır bence. Adının anıldığı her ortamda tebessüm geliyordu çehrelere.
Bir sohbet esnasında Zübeyde Hanım adını duyan bir teyzemiz çok iyi bir doktordu diyerek söze karıştı. Düşünebiliyor musunuz doktordu artık gözünde.
Bir diğeri ise ben eczaneye gidince herkesin özel bir ilgiyle karşılandığına şahit olurdum dedi. Zübeyde Hanım ilaçları sabırla tek tek anlatır, eğer bir yanlışlık sezdiyse doktorunu arar onunla konuşurdu dedi. Beni en çok etkileyen Zübeyde Hanım önemli kararlarında anne babasını mutlaka ziyaret eder fikirlerini alır ellerini 7 kez öpermiş. Anna ve babası nasıl da değerliymiş hayatında.
Zor durumda bakıma muhtaç bir yaşlımızı bakım evine yerleştirmesi ne kadar gurur verici bir olaydır. Bir elin verdiğini diğer el görmeyecek şekilde önem verirmiş yardımlarına, ödemede zorluk yaşayanları hemen anlar elinden geleni hemen yaparmış.
Menemen’in sesi olsun istemiş ve tüm çabasıyla Menemen’in Sesi Gazetesi'ni kurmuş. Bu gazeteden şimdi size sesleniyor olmak benim için anlatılmaz bir duygu.
Elimde çok sevdiğiniz papatyalarla geldim mezarınıza vasiyetinizmiş mermer insanı üşütür tahtadan olsun mezarım demişsiniz. Tahtadan mezarınız mütavazilikle yarenlik ediyor size.
Bir dert yanayım bende size gelmişken. Kalbi mermer olanlar insanlığı daha çok üşütüyor sanki Zübeyde Ablam.
Hoşçakalın.