Mavi gözlerindeki ışıltı günden güne sönüyordu Ata’mın.
29 Ekim 1938… Bitkindi.
Cumhuriyet Bayramı törenlerine katılabilmesi imkansızdı. Sabiha Gökçen başucundaydı, gözyaşlarını içine akıtarak “Gelecek senedeki törenlere katılırsınız.” Diye moral vermeye çalışıyordu ki, el işaretleriyle sözünü kesti. “Bana gelecek bayramdan bahsetme Gökçen” dedi. “Hatta gelecek aydan da bahsetme, Ekim ayını çıkarabilsem bile Kasım ayını çıkarabileceğimi sanmıyorum.”
8 Kasım artık kendinde değildi ve son sözü “Aleykümesselam.” 10 Kasım saat dokuzu beş geçe
Mustafa Kemal’i kaybettik. İlk dakikalarda bu acıyı yüreğinde taşıyamayacağını anlayan Salih Bozok merdivenlerden hızlı adımlarla alt kata inip odasına girer ve beylik tabancasının tetiğine basar. Mermi kalbini sıyırır. Kurtartıldı ama hayattan elini eteğini çekerek iki yıl daha yaşadı. Nasıl bir acıydı ki bu tetik çekilmişti.
Henüz elli yedi yaşındaydı Atam ölüm raporunu dokuz tıp profesörü imzaladı. Gözler yaşlı
yürekler yangın yeri, sokaklar insan seli. Türk’ün Ata’sı ölür müydü hiç? Ata’mın yokluğunun kabul
edilememesi bir yana ölümsüzlük yaraşıyordu her zerresine. Her 10 Kasım sabahı siren sesleriyle bu acıyı tekrar yaşıyoruz. Atam bizlere armağan ettiğin güzelliklerle anıyoruz seni.
Behçet Kemal Çağlar’ın dediği gibi.
Fikir ölür mü?
Eser ölür mü?
Millet adam ölür mü hiç?
Bayrak adam ölür mü hiç?
Kabullenmesi ne kadar zordu. Mustafa Kemal’in Türk bayrağına sarılı naaşı İstanbul’dan
ayrılırken Karaköy’den geçerken çıt çıt diye sesler duyulmaya başladı. Herkes şaşkın tabutun üzerine rengarenk düğmeler yağmaya başladı. Herkes yukarı baktı o caddedeki dükkanlarda bürolarda Türkiye Cumhuriyeti’nin Yahudi vatandaşları liderlerini kendi geleneklerine göre gömleklerinin düğmelerini kopararak uğurluyorlardı. Anlamına gelince biz sensiz eksiğiz. Bizler sensiz eksiğiz bıraktıklarınla tamamlanıyoruz. Gözyaşlarımla size veda ediyorum.
ÖLÜM HİÇBİR ZAMAN BU KADAR ÖLÜMSÜZ OLMAMIŞTIR.

HOŞÇAKALIN