İlk fark etmem ne zaman oldu?

Hatırlamıyorum!

Çünkü zaten hep vardı.

Sonra var olanı tanıdım okul kitaplarından, şiirlerden.

Elimdeki paradan, duvardaki tablodan.

Annemden, babamdan, öğretmenlerimden.

Heykellerinden, büstlerinden; çiçeklerle süslenen.

Sonradan icat olan o pirinç soğuk metal çelenkleri

 hiç sevemedim nedense.

Anladıkça varlığının bu günümüze

neler kattığını; işte o zaman sevdim hem de çok sevdim.

Bu yüzdendir her 10 Kasım günü boğazımda düğüm,

yüreğimden hüzün, gözlerimden yaşlar süzülür.

Körü körüne bir aşk değil benimki.

Hayranlık, saygı, minnet, vefa duygularıyla 

harmanlanmış bir sevgi.

Hayranlığım: zekasına, iradesine, vizyonuna.

Saygım: devlet adamlığına, tevazuuna, kudretine.

Sevgim: insanlığına, vatanına, milletine olan bağlılığına.

Biliyorum ki, bu gün bir vatandaş olarak sahip olduğum

hakları ona borçluyum.

Biliyorum ki, bir kadın olarak iradi seçimler yapabiliyor,

yasal ve toplumsal haklarımı kullanabiliyor olmam

O´nun eseri.

Biliyorum ki, bir Türkiye Cumhuriyeti varsa bu onun vizyonu.

Yine de biliyorum ki, bütün bu kazanımları yaşatmak

yeni nesillere aktarmak bizim sorumluluğumuz.

İnsan olarak, vatandaş olarak varlığımızı ve birliğimizi

devam ettirmenin bir tek yolu var o da sahip olduklarımızı

korumak ve çoğaltmak.

?10 Kasım?  fiziksel varlığı ebediyete intikal etmiş

Ulu Önder Atatürk´ün gidişine duyulan hüzün ile,

bıraktığı emanetlere duyulan şükran ve minnet günü.

"BENİM NÂCİZ VÜCÛDUM ELBET BİR GÜN TOPRAK OLACAKTIR;

FAKAT, TÜRKİYE CUMHURİYETİ İLELEBET PAYİDAR KALACAKTIR"

Sözleri ile bize güvenen ve inanan Atamıza söz verme günüdür:

"SENİN NÂCİZ VÜCÛDUN TOPRAĞA KARIŞMIŞ OLABİLİR;

FAKAT, TÜRKİYE CUMHURİYETİ İLELEBET PAYİDAR KALACAKTIR"