Son zamanlarda birçok ortamda konu olan kuşak farkı çatışması dilleri ve gönülleri yormaya devam ediyor. Haklı kim, suçlu nerde? Neden iletişim sorunu bu kadar yaygın? Bizim zamanımızda diyerek başlayan sözler gençleri neden sinirlendiriyordu? Gençlerin istediği neydi?

Bunları gözlemlerken Hacettepe Üniversitesi’nde araştırma görevlisi olan Serkan Karaismailoğlu’nun sunumuna katılma fırsatı buldum.

“Dünyanın en yalnız beyni” adlı kitabını yazarak gençlere ulaşmayı hedeflemişti. Katılma şartı 15-21 yaş aralığında olmak, eğer 21 yaşından büyükseniz bir ergenle katılma zorunluluğu vardı.

Ergen beyninden bahsetti. Dışardan bakıldığında ne kadar fiziksel değişiklik fark edilsede esas değişim ve dönüşümün beyinde olduğunu dikkat çekti. 3-4 yıl sürecek bu değişimin aynı bir böceğin kelebeğe dönüşmesi gibi zor ve uzun bir yolculuk olarak nitelendirdi.

Gençlerin yaşam şartlarıyla nasıl zorlandıklarını, geleceğe dönük hayallerinin yok olduğunu, okumak başarılı olmak zorunluluğu hissederek psikolojilerinin bozulduğunu, dertlerinin anlaşılamamak olduğunu inanılmaz bir konuşmayla anlattı.

Yetişkinlerden tek ricası anlamaya çalışın, akıl vermeyin, model olundu. Ergenlik dönemindeki çatışmaların beyni yapısal olarak etkilediğinden daha sonraki yıllarda ruhsal hastalıklar olarak su yüzüne çıkabileceğini anlattı.

Esprili bir dille gençleri anlamayan yetişkinlerin aynı evrelerden geçtiğini ama hatırlamadıklarını belirtti.

Beni etkileyen değeri ise ahlaktı. Ahlaklı olmanın ve bir işi en güzel şekilde yapmanın çabası içinde olmanın güzelliğini anlattı. Derdi anlamak ve anlaşılmaktı. Önemli kararlar vermek, riske girmek konusunda ergenlere tavsiyelerde bulundu. Kendimi bu toprağın gençlerinden sorumlu hissediyorum demesi beni derinden etkiledi.

‘Gençliği anlayamadığımız an, dünyadaki işimiz bitmiş demektir’ demiş Franklin.

Farkındalığı yüksek, hoşgörüsü bol yetişkinler olmamız ümidiyle…

Hoşçakalın